Rozdział 4-Kujon, który dłubie w nosie

-Moje nowe buty!-głos zdenerwowanego bruneta rozszedł się na odległość co najmniej 10 metrów.
To chyba nie najlepszy początek naszej znajomości.
Spojrzałam na jego buty w tym samym momencie, w którym on szarpnął za moje ramię.
-Co ty sobie wyobrażasz dziewczynko?-warknął, a ja wyszarpnęłam się mu.
Nie ma mowy żebym dała się obrażać takiemu zarozumiałemu padalcowi.
-Wybacz chciałam jedynie poprawić ich wygląd-odgryzłam się.-Tak zdecydowanie wyglądają dużo lepiej. Uśmiechnęłam się złośliwie.
Myślałam już, że odpowie mi jakimś sarkastycznym komentarzem ale on tylko spojrzał na mnie złowrogo i odszedł w kierunku fontanny, w której zapewne zamierzał umyć swoje glany.
W sumie to nie moja wina gdyby Pani Amelia nie uparła się, że muszę przejść przez tę bramę i w dodatku jako pierwsza, ta żałosna sytuacja w ogóle nie miałaby miejsca.
Westchnęłam sfrustowana i przysiadłam na drewnianej ławce, która znajdowała się niedaleko fontanny.
-To było nieziemskie-dziewczyna z kasztanowym kolorem włosów usiadła obok mnie i uśmiechnęła się szeroko.
Zmarszczyłam brwi, odwracając wzrok w jej kierunku.
-Jeśli masz na myśli to, że puszczam pawia po każdym przejściu przez portal to...chyba się nie zgodzę.
Dziewczyna zachichotała.
-Jestem Rachel..Rachel Forest-Wyciągnęła rękę jak mniemam w celu sojuszu między naszą dwójką.
Przyjęłam ją od razu. Jej przedstawienie się zabrzmiało jak to z James'a Bonda.
-Scarlett..Scarlett Johansson-uśmiechnęłam się lekko.
-Czy ty w ogóle wiesz kogo obrzygałaś-spytała podekscytowana.
Mam dość tego tematu. Miejmy nadzieję, że za dużo osób się nie dowie.
Jak to mówią  ,,co za dużo to nie zdrowo."
-Nie..i nie wiem czy chcę wiedzieć-przygryzłam wargę, siadając po turecku na drewienku.
Rachel uczyniła to samo. (W sesnie usiadła po turecku.)
-Gideona Staskerla, syna przedstawicielki szkolnej rady. Mówią, że to największe ciacho, w szkole zaraz po Carterze Maderze.
Dość kruche to ciastko jeśli wygląda jakby miał się popłakać, bo buty mu zzieleniały-niemal nie wypowiedziałam tego na głos.
-Skąd ty tyle wiesz o nich wszystkich-zapytałam zdziwiona wyciągając wodę z torby i biorąc łyka.
-Jeśli twój ojciec jest członkiem Clave to wie się sporo-odrzekła obojętnie, spoglądając na swoje zadbane paznokcie.
Jej ojciec jest członkiem Clave?! Niezła szycha..
-Nieźle-stwierdziłam.
 Dziewczyna spojrzała na mnie i przemówiła:
-A twoi rodzice? Gdzie pracują?-zapytała kiwając głową ni to w prawo ni to w lewo.
-Moja matka jest nauczycielką walki w Idryskiej szkole dla Nephilim, a ojciec ministrem obrony-powiedziałam skołowana. Co prawda mojego ojca zwolnili kilka miesięcy temu z tej posady, jednak małe kłamstewko jeszcze nikomu nie zaszkodziło...
-To fajnie-stwierdziła uprzejmie.
-Denerwujesz się-bardziej zauważyła niż spytała.
-Tak-przyznałam.-Obiecałam matce, że jej nie zawiodę ale..ta szkoła jest powyżej moich umiejętności.
-Nie przesadzasz? To tylko akademia, do której trafiają najlepsi łowcy, a po zakończeniu odpowiedniego szkolenia są wysyłani na wojnę z jakimiś aniołami, które uważają się za bóg wie co-powiedziałą to z taką prędkością, że gdy skończyła nabrała głęboko powietrza.
-Taaa....chyba jednak  nie przesadzasz-stwierdziła po chwili.
No co ty...
-Jestem ciekawa jakiego mentora nam przydzielą-uśmiechnęła się marząc..
-Na pewno jakiegoś obrzydliwego kujona, który dłubie w nosie- parskłam śmiechem.
Ta spojrzała na mnie i stwierdziła:
-Niszczysz moje marzenia-zrobiła minę smutnego szczeniaczka.
-Bywa-rzekłam.
O patrz jest zbiórka-dziewczyna szybko wstała z ławki i pociągnęła mnie za sobą.
Już ją lubię.